یکی از اهداف مهم جذب مهاجرت، تامین نیروی کار در مناطق کوچکتر است. اداره مهاجرت سعی دارد با جذب مهاجران به این مناطق، این شکاف را برطرف کند.
برای این هدف دولت کانادا در سال ۱۹۹۹ طرح منطقه سازی را شروع کرد.
برنامه نامزدی استانی، مهمترین ابزاری است که برای پیشبرد اهداف این طح به کار گرفته شده است و برای اولین بار در منیتوبا استفاده شد.
این طرح پس از راه‌اندازی توسط تمام استان‌های کانادا، به غیر از کیبک و نوناووت استفاده شد.
در نتیجه این طرح، میزان مهاجرت به سه مقصد مهاجرتی اصلی در کانادا (انتاریو، کبک و بریتیش کلمبیا)، از ۸۵ درصد به ۷۰ درصد کاهش پیدا کرد.
یکی از چالش‌های این طرح از شروع آن تا کنون این بوده است که ۸۰ درصد مهاجران به بزرگترین شهر هر استان مهاجرت می‌کنند.
اقدامات دولت کانادا برای تامین نیروی کار در مناطق کوچک
برای بهبود وضعیت جمعیت خود و همینطور جذب نیروی کار مورد احتیاج خود از سال ۱۸۶۷ تا کنون به سختی در حال تلاش بوده و این تلاش تا دهه‌های بعدی نیز ادامه خواهد داشت.
از میان استان‌های کانادا، استان‌هایی مانند ساسکاچوان و منیتوبا نیز، تا قبل از اتخاذ برنامه نامزدی استانی (PNP) نرخ پذیرش مهاجرت بسیار پایینی داشتند.
با این وجود، امروز این استان‌ها توانسته‌ند با استفاده از این برنامه حجم مهاجرت را افزایش دهند. و همه این‌ها نشانگر این است که تمام استان‌های کانادا پتانسل خوبی برای جذب موفقیت‌آمیز مهاجران دارند.
در حقیقت چهار محرک اصلی وجود دارند که موجب جذب موفق مهاجران برای تامین نیروی کار به استان‌هایی مانند ساسکاچوان، منیتوبا و دیگر مناطق کوچکتر شده اند:
- مشاغل
- انجمن‌ها
- پشتیبانی
- زیر ساخت
مناطق کوچک باید فرصت‌های شغلی و اقتصادی مناسبی برای جذب مهاجران داشته باشند.
شاید این مناطق کوچک بتوانند مهاجران را به خود جذب کنند اما حفظ مهاجران در طولانی مدت مسئله چالش برانگیزی است ( به خصوص اگر در مشاغلی کار کنند که مرتبط با مهارتشان نیست).
